Rozdział 5

Weszłam do mieszkania, w którym było wyjątkowo cicho. Ani tv, ani radio nie szło. Rodzice siedzieli w ciszy. Chciałam spokojnie przemknąć do swojego pokoju. Nie było mi to dane. Gdy byłam już kilka metrów przed moją oazą, usłyszałam głos mamy z kuchni.
-Możesz tu podejść?
-A mam jakieś wyjście..?-powiedziałam do siebie.-Słucham Cię?-odezwałam się już do niej.
-Gdzieś ty była?
-No przecież u Kamili.
-Tyle czasu?
-Nigdzie indziej przecież mi nie pozwalacie wychodzić-westchnęłam.
-Masz się uczyć. Na wymarzone studia nie dostaniesz się od tak.
-Mam 17 lat! Daj mi żyć!
-Nie tym tonem!-zdenerwowała się.
-Mogę już iść do siebie?-powiedziałam ze łzami w oczach.
-A właśnie! Komputer miałaś mi oddać..-wypaliła w pewnym momencie.
-Jasne, może mi jeszcze zabierz telefon, zamknij w pokoju i przywiąż do łóżka-wybuchnęłam.
-Uważaj na słowa młoda panno.
-Ale taka jest prawda. Nigdzie nie mogę wyjść. Moje koleżanki mają..
-A co mnie one obchodzą. Jesteś jeszcze młoda i będziesz siedzieć w domu i się uczyć.
-Oczywiście!-krzyknęłam i zniknęłam w swoim pokoju.
Oparłam się o drzwi i osunęłam się na ziemię. Łzy same leciały z moich oczu. Nie mogłam tak dłużej.. Gwałtownie podniosłam się z ziemi, rzuciłam na łóżko telefon. Wzięłam do ręki opinacze oraz koszulkę sportową i przebrałam się w to. Założyłam ulubione buty sportowe, złapałam do ręki odtwarzacz mp3 i wybiegłam z pokoju. Minęłam kuchnię w której rozmawiali rodzice i złapałam za klamkę. Usłyszałam tylko za sobą głos ojca: "Gdzie ty idziesz..?". Zatrzasnęłam drzwi i wybiegłam z bloku.
Biegłam przed siebie, bez celu. W słuchawkach słyszałam swoje ulubione kawałki. Łzy spływały mi cały czas po policzkach. Nie mogłam się uspokoić. Biegłam przez 15, 20, 40 minut. Cały czas się trzęsłam. Nie wiem nawet w której części Rzeszowa byłam.

Perspektywa Pita.
Karolina nie wyglądała na ucieszoną wychodząc z mojego auta. Ze spuszczoną głową ruszyła do swojego mieszkania. Szkoda mi jej strasznie. Gdy zniknęła mi z oczu ruszyłem do siebie. Miałem jeszcze chwilę przed treningiem.
W mieszkaniu zjadłem lekki obiad i szykowałem się na zajęcia. Spakowałem torbę i po kilkudziesięciu minutach znów ruszyłem na drogi Rzeszowa. W niedługim czasie zaparkowałem pod halą. Kilku chłopaków przyjechało praktycznie równocześnie jak ja. Przywitaliśmy się i szliśmy w stronę drzwi wejściowych rozmawiając ze sobą.
-Piter!-krzyknął w pewnym momencie Wojtaszek.-To nie jest twoja Karolina?
-Gdzie?-obróciłem się momentalnie i zobaczyłem ją jak biegła.
Ją, wspaniałą dziewczynę. Tylko.. Czy ona płakała? Zamurowało mnie.
-Stary! Zrób coś-szturchnął mnie Kuraś.
Zorientowałem się, że tak długo nie mogę stać.
-Karolina..!-krzyknąłem za nią. Nie zareagowała.-Karolinaa!-drugi raz też nic.
-Leć za nią-popchnął mnie Damian.
Rzuciłem swoją torbę na ziemię i popędziłem za dziewczyną. Gdy ją dogoniłem, złapałem ją za rękę. Wystraszona odwróciła się. Widziałem jej zapuchnięte, czerwone oczy. Widać było, że długo płacze. Wyciągnęła słuchawki z uszu i zaszlochała.
-Co się stało?-odezwałem się.
-Piotrek..-wybuchnęła płaczem i się we mnie wtuliła.
Staliśmy tak chwilę, dziewczyna płakała cały czas i się trzęsła. Przytuliłem ją mocniej. Po chwili uwolniła się z mojego uścisku.
-Przepraszam-szepnęła i się odwróciła ode mnie. Widziałem, że ociera łzy.
-Karolcia.. Co się stało?-złapałem ją za ramię.
-Nic, tak po prostu..
-Weź przestań. Widzę, że coś się stało-stanąłem przed nią.
-Nic, nie przejmuj się-sztucznie się uśmiechnęła.
-Rodzice coś..?-kiwnęła tylko głową.-Karolcia..-Przytuliłem ją znowu.
-Przepraszam Cię..
-Ty nie masz mnie za co.-Popatrzyłem jej w oczy.
-Idź na trening, ja wrócę..-urwała.
-Nie. Chodź.-Złapałem ją za rękę i pociągnąłem za sobą.
Ruszyliśmy w stronę hali. Chłopaki stali tam i się przyglądali. Karolina lekko skryła się za mną, nie chciała żeby któryś z siatkarzy ją widział. Wojtaszek podszedł do nas.
-Trzymaj-podał mi moją torbę.-Zabierz ją stąd. Trenerowi powiemy, że się źle czujesz czy coś.
-Dzięki-uśmiechnąłem się tylko.
Zabrałem Karolinę ze sobą i poszliśmy w stronę mojego auta.
-Gdzie idziemy..?-niepewnie zapytała.
-Do mnie, zabieram Cię do siebie.
-Ale..
-Nie ma żadnego "ale". Wsiadaj-otworzyłem jej drzwi do auta.
Wrzuciłem torbę na tylne siedzenie i usiadłem za kierownicą. Odpaliłem silnik i ruszyliśmy do mnie. Przez całą drogę nie zamieniliśmy ani słowa.Zatrzymałem auto pod moim blokiem i wysiedliśmy. Karolina troch niepewnie, ale szła razem ze mną. Weszliśmy na górę, potem do mieszkania.
-Napijesz się czego?-odezwałem się od razu.
-Wody-odpowiedziała.
Ruszyliśmy do kuchni. Wyciągnąłem z szafki dwie szklanki, Karolina stała oparta o blat. Popatrzyłem na nią, była strasznie smutna.
-Karola..-zagadałem i stanąłem przed nią.-Powiedz mi co się stało.
-Nic, przecież mówiłam.
-Proszę Cię.
Łzy spływały jej po policzkach, nie mogłem patrzeć jak cierpi. Przytuliłem ją.
-Spokojnie, wiem co czujesz.
-Nic nie wiesz!-Wybuchnęła.-Nie rozumiesz jak to jest mieć takich rodziców-zaczęła mnie bić pięściami, łzy coraz bardziej płynęły jej po twarzy.
-Ale..
-Twoje życie było zawsze idealne. Gwiazda siatkówki, przyjaciele wokół siebie-coraz mocniej mnie uderzała.-Masz całkiem inne życie. Nikt Cię nigdy nie ograniczał. Siatkówka towarzyszyła Ci zawsze. Ja muszę ukrywać swoją pasję przed rodziną, oni mnie w ogóle nie rozumieją. Ty zawsze miałeś wsparcie w rodzinie..
-Nic o mnie nie wiesz. Nie miałem kolorowo w swoim życiu-odsunąłem się od niej i podszedłem do okna.
-O czym ty mówisz?
-Kibice widzą nas jako idealnych sportowców. Ale my też mamy gorsze dni, nie każdy ma idealną przeszłość, popełniamy błędy. Też jesteśmy ludźmi-popatrzyłem na nią, była lekko zaskoczona.
-To znaczy..? Coś nie tak?
-Nie ważne-ruszyłem do salonu.

Perspektywa Karoliny.
Nie miałam pojęcia o co mu chodziło. Czyżby..?
-Piotrek..?-ruszyłam za nim.
Chłopak usiadł na sofie. Przysiadłam się do niego, był lekko nieobecny. Po chwili popatrzył się na mnie.
-Teraz mi powiesz co się stało?-odezwał się.
-Rodzice mnie ograniczają na każdym kroku. Nic mi nie wolno, ale.. o czym ty mówiłeś? Coś nie tak?
-Heh.. Twoje życie przypomina mi trochę swoją przeszłość. Bo wiesz, teraz wygląda, że siatkówka była mi pisana. Może i tak-uśmiechnął się delikatnie.-Ale nie zawsze tak uważałem.
-Co masz na myśli?-zachęcałam go do zwierzeń.
-Rodzice od zawsze widzieli we mnie sportowca. Jak nie piłka noża, to siatkówka, innym razem koszykówka.
-Wyszło Ci to na dobre-uśmiechnęłam się.
-Pewnie i tak. Ale nie zawsze tak sądziłem. Buntowałem się przeciwko treningom. Rodzice zmuszali mnie do zajęć, nie chciałem tego. Próbowałem uciekać z domu, z treningów, ale rzadko się to udawało bo zawsze mnie znajdywali. Codziennie zawozili na treningi. Chcieli żebym szlifował swoją formę, a jak widzieli że treningi nie przynoszą efektów, kazali trenować bardziej. Ojciec robił mi swoje treningi, po których byłem zawsze wykończony. Nie miałem czasu, a czasem i ochoty na spotkania ze znajomymi, imprezy. Nie miałem swojego życia.
-Tak jak ja..-westchnęłam.
-Ale wyszło mi to na dobre. Mimo wszystko kocham siatkówkę i nie wyobrażam sobie życia bez niej. Cieszę się, że tak potoczyło się moje życie.
-Czyli co? Mam się pogodzić z tym co mnie teraz spotyka?
-Trochę nie masz wyjścia-zaśmiał się.
-Ale ja mam już tego dość.
-Piękna-puścił mi oczko-pomogę Ci zawsze.
-Piter-przytuliłam się do niego.-Dziękuję Ci.
-Może coś zjemy?-szepnął mi do ucha.-Pizza po raz kolejny dziś?
-Ee zróbmy coś pożywniejszego.
-To chodź-wstał, złapał mnie za rękę i ruszyliśmy do kuchni.
Uznaliśmy, że spaghetti będzie najlepsze. Zabraliśmy się do roboty już w lepszych humorach. Wygłupialiśmy się przy tym i gadaliśmy o głupotach. W pewnym momencie ktoś zapukał do drzwi. Popatrzyliśmy się po sobie. Przecież nikt nie mógł wiedzieć gdzie ja jestem. Piotrek wzruszył ramionami i poszedł do drzwi. Ruszyłam za nim, ale stanęłam za ścianą, by mnie nikt nie zobaczył. Chciałam słyszeć kto przyszedł. Środkowy otworzył drzwi.
-Co ty tu robisz?-odezwał się.
-Tato..-usłyszałam dziecięcy głos.
-Tato?-wyszłam zza ściany i popatrzyłam na chłopca i zaskoczonego Piotrka.

*******
i jak? podoba się? wiemy, że miałyśmy ostatnio mały przestój ale teraz już jesteśmy! liczymy że pod tym rozdziałem będzie więcej komentarzy niż ostatnio, bo Komentujesz = Motywujesz :)